opvolging verzekerd

Vorige week zag Stien m'n naaimachine staan, en vroeg: "Mama, mag ik ook eens naaien?" Dat liet ik me geen twee keer zeggen! 
Ik liet vallen waarmee ik bezig was - "natuurlijk meisje" - en moest niet eens nadenken over een project. Gewoon wat rechtdoor stikken, dat zou wel moeten lukken. Dus als ik een stofje dubbel vouw, langs onder- en zijkant laat dichtstikken, dan heeft ze ineens een zakje. Niet veel speciaals, maar dochterlief zag het al helemaal zitten. Een stofje? Moest ze niet kiezen, "gewoon wit, mama, dan kan ik er iets op tekenen met je stofpotlood". Tja, toch zalig als ze met zoiets eenvoudigs zo tevreden zijn... 
Trots als ze was wou ze ook wel eens voor de foto poseren.

Te korte beentjes om het pedaal te bedienen? Daar hebben we wel een oplossing voor; lang leve de tripp trapp!

Ze vond het leuk, was apetrots, en wou het nog wel eens doen. Kleertjes maken voor haar knuffel 'grote vriend', bijvoorbeeld...


In haar 'sinterklaasverlangboek' plakte ze trouwens o.a. een speelgoed-naaimachine. Zo'n roos, plastic geval. En weet je wat sinterklaas haar zal brengen? Juist, ja... Sssst, niet verklappen hé...